o. (-eten), (natuurkunde) een isolerend lichaam waarop een blijvende scheiding van positieve en negatieve lading is teweeggebracht.
Een elektreet is het elektrisch analogon van een magneet, het wekt een permanent elektrostatisch veld op. Elektreten komen niet in de natuur voor. De eerste elektreten werden gemaakt door de Japanner Eguchi (1919). Hij liet warme carnaubawas tussen twee condensatorplaten langzaam in een elektrisch veld afkoelen. Na 1951 zijn volgens hetzelfde procédé ook kunststoffen en keramiek permanent gepolariseerd. Voor sommige diëlektrica kan het elektreet-effect met licht worden ingeleid, men onderscheidt daarom wel thermo- en fotoelektreten.
Het teken van de permanente lading kan zowel tegengesteld als gelijk aan die van de formatie- elektroden zijn. Men heeft deze twee ladingen later resp. heterpolair en homopolair genoemd. In feite komen ze beide op een elektreet voor. Afhankelijk van het elektrodensysteem en de formatie-omstandigheden zoals temperatuur, veld en tijd overheerst echter of de ene of de andere. De grootte van het surplus is altijd begrensd, daar boven een bepaalde lading vonkoverslag in de lucht optreedt.
Het is mogelijk elektreten te vervaardigen die hun lading tientallen jaren behouden. Hierdoor praktische toepassing in o.a. microfoons en elektrostatische luchtfilters mogelijk geworden.
