Italiaans eiland in de Tyrrheense Zee, deel van de prov. Livorno, 223,5 km2, 30000 inw.
Elba vormt met de in de nabijheid liggende kleine eilandjes de resten van een verzonken bergketen, die zich uitstrekte van Toscane in de richting van Corsica. Het eiland is 10 km breed en 1019 m hoog op de Monte Capanne. De kust is sterk geleed. In het oostelijke en noordelijke deel van het eiland vindt men ijzerertslagen met hoog ijzergehalte (60 %). Op het gehele eiland komt wijnbouw en olijventeelt voor, en ook de visserij (sardines en tonijn) en zoutwinning zijn van betekenis. Het klimaat is zacht.
Voornaamste plaats is Portoferraio.
GESCHIEDENIS
Elba (Gr. Aethalia, Lat. Ilva) werd het eerst gekoloniseerd door Grieken, maakte daarna deel uit van Etrurië, Carthago, Syracuse en het Romeinse Rijk, in 936 kwam het aan Pisa, in 1290 aan Genua, in 1399 aan Piombino, in 1548 aan Florence, op het einde van de middeleeuwen aan Spanje en in 1736 aan het koninkrijk Napels. Daarna werd het in 1801 bij Etrurië gevoegd en in 1803 door Frankrijk geannexeerd. Napoleon I was van 1814-15 monarch van Elba; een soort honoraire ballingschap (zie Honderd dagen). In 1815 werd Elba toegevoegd aan Toscane, waarmee het in 1860 deel uit ging maken van de opkomende Italiaanse eenheidsstaat.
LITT. M.Wolgensinger, Elbe (1957); R.Christophe, Napoleon, empereur de l’île d’Elbe (1960); V. Mellini, Memorie storiche dele’isola d’Elba (1965); V.Barlett, Book about Elba (1965).
