I. bn.,
1. een eigen, een bijzonder karakter dragend, van andere dergelijke personen of zaken afwijkend, opmerkenswaard door iets bijzonders: een gezegde, gebruik; eigenaardige gewoonten; (in sterker opvatting) vreemd, zonderling: iets eigenaardigs heeft hij over zich; ook als uitroep: eigenaardig!, opmerkelijk;
2. (niet algemeen) op zijn plaats, passend, geschikt: dat is geen geschenk voor hem;
als verzachtende term voor: zonderling, ongepast: hij heeft een eigenaardige opvatting van zijn taak; II. bw., op een bijzondere wijze: zich uitdrukken; hij kan zo handelen zo geheel anders dan de meeste mensen doen.
