o. (-en), naam voor de zgn. valuta-egalisatiefondsen, die in het begin van de jaren dertig ontstonden na het loslaten van de gouden standaard.
De valuta van het egalisatiefonds kregen ten opzichte van het goud een wisselende waarde, zij ‘zweefden’. Het voordeel daarvan is dat een land zich kan onttrekken aan de internationale prijsbeweging (deflatie) en door een geschikte nationale monetaire politiek zijn binnenlands prijsniveau stabiel kan houden. Het grote nadeel is de kans op sterke koersfluctuaties, soms teweeggebracht door relatief kleine veranderingen in vraag en aanbod. Door dergelijke koersfluctuaties kunnen bezitters van grote hoeveelheden liquide middelen er toe overgaan deze in het buitenland uit te zetten, zich zodoende vrijwarende tegen verdere koersdaling. Anderzijds bevorderen zij die koersdaling wel door hun handelwijze; men noemt dit vluchtkapitaal (Eng.: hot money). Ook op grond van politieke factoren kan kapitaal ‘vluchten’.
Zowel op grond van haar labiele karakter waardoor dit geld een weinig aantrekkelijk bestanddeel is van de ter geldmarkt verhandelde gelden, als op grond van het feit dat de internationale handel gebaat is bij stabiele wisselkoersen heeft men de egalisatiefondsen ingevoerd, waarmee men een aan het vluchtkapitaal tegengestelde marktoperatie kan uitvoeren en zodoende de dreigende koersbeweging kan neutraliseren. Egalisatiefondsen als zodanig bestaan niet meer. Tegenwoordig opereren Centrale Banken met hun deviezenvoorraden op de internationale valutamarkten (slang-arrangement, zie slang).
