Syrisch kerkleraar, *306 Nisibis, ♱373 Edessa. De nalatenschap van Efraïm Syrus bestaat voornamelijk uit bijbelverklaringen en geestelijke liederen.
Deze, en zijn indrukwekkende prediking, bezorgden hem de bijnaam ‘citer van de Heilige Geest’. Aan het hoofd van de invloedrijke Syrische school te Edessa ijverde hij voor rechtzinnigheid en ascese. In dichtvorm bestreed hij de ketterijen van Bardesanes, Markion en Mani. De nood van zijn tijd vond weerklank in zijn Nisibeense zangen. Van zijn commentaren, waarin hij aansloot bij de letterlijke uitleg van de Antiocheense school en die gedeeltelijk in het Syrisch, gedeeltelijk in Armeense vertaling bewaard zijn, is vooral die op het Diatessaron van Tabanus beroemd. Door de Syriërs wordt hij zonder onderscheid vereerd als ‘de profeet der Syriërs’. Onder de op zijn naam overgeleverde werken is veel onecht.Veel poëtische teksten van Efraïm werden gezongen als responsorische psalmen door een voorzanger en een koor, dat het refrein na elke strofe herhaalde; de hymnen in de westerse kerk zijn hierdoor beïnvloed en nog meer de zgn. kontakiongezangen uit de Byzantijnse liturgie.
Uitgaven: S.Patris nostri Ephraemi Syri opera omnia, door J.Assemani (6 dln. 1732—46); Carmina nisibena, door G.Bickell (1866); Hymni et sermones, door T.Lamy (4 dln. 1882—1902); Prose refutations of Mani, Mardon andBardesanes, door C.Mitchel (1912—21) Diatessaron-commentaar, door L.Leloir (1963); vele nieuwe in: Corpus Script. Christ. Oriënt.
