v.,
1. het wegnemen van een aantal bomen in de opgroeiende opstand zonder blijvende doorbreking van het kronendak;
2. het wegnemen van overtollige jonge vruchtjes bij fruitbomen; het weghalen van overtollige jonge planten uit een gewasrij, b.v. sla, bieten.
Dunning is noodzakelijk, omdat in ongedunde opstanden veel dunne, slappe en vaak kwijnende bomen voorkomen. Teneinde bepaalde regels voor het dunnen te kunnen opstellen, worden zgn. boomklassen gemaakt, d.w.z. men deelt de bomen in naar de plaats van hun kroon in het kronendak en onderscheidt overheersende, heersende, medeheersende, achterblijvende, onderdrukte en dode bomen; tevens worden hierbij ook de kroonen stamvorm betrokken. De oudste vorm van dunning is de laagdunning; hierbij worden de laagste boomklassen weggenomen. Het kronendak blijft vrijwel gesloten. Eind 19e eeuw ontwikkelde zich de hoogdunning, waarbij in de categorie heersende bomen zodanig wordt ingegrepen, dat die bomen waarvan kwaliteit en vitaliteit het wenselijk maken dat zij de eindopstand zullen vormen (‘toekomstbomen’, of bij zeer goede kwaliteit: ‘elitebomen’), worden bevrijd van schadelijke concurrentie, terwijl voor de bescherming van de bodem het onderstandige gezonde materiaal in de opstand blijft staan.
Het is gebleken dat door dunning de totale aanwas van een opstand relatief weinig afneemt. De verloren aanwas van de weggenomen bomen wordt grotendeels gecompenseerd door krachtiger groei van de overgebleven exemplaren. Het voordeel van dunning is vooral verbetering van de kwaliteit van de blijvende opstand, terwijl vrijwel dezelfde aanwas met een kleiner houtvoorraadskapitaal wordt verkregen, waardoor het rendement wordt verhoogd. De totale dunningsopbrengsten, de zgn. vooropbrengsten, zijn te zamen vaak vrijwel evenveel als de eindoogst; de waarde van de laatste is echter doorgaans groter omdat de eerste dunningen uit klein materiaal bestaan, dat weinig waarde heeft. Dunning is moeilijk omdat de keuze van weg te nemen bomen bepaald moet worden door de te verwachten opstandsontwikkeling. Daarom moet zij door vakkundig personeel worden uitgevoerd.
Door middel van merken door een stuk schors weg te snijden, d.i. het blessen, wordt veelal aangegeven welke bomen geveld moeten worden. Hiervoor wordt vaak een zgn. ritsmes gebruikt.
LITT. H. Leibundgut, Die Waldpflege (1966).
