v./m. (-pen), middel om de weerstand van een vliegtuig te vergroten.
Door de vergrote weerstand van de duikremklep kan
1. de eindsnelheid van het vliegtuig in duikvlucht worden beperkt;
2. de dalingsbaan van het vliegtuig worden beïnvloed door vergroting van de baanhoek;
3. de uitloop van het vliegtuig op de landingsbaan worden verkort.
Duikremkleppen zijn voor het eerst toegepast op prestatiezweefvliegtuigen, omdat deze al voor 1935 in duikvlucht eindsnelheden van 400 km/h en meer behaalden, terwijl de uit sterkteoverwegingen toelaatbare snelheid slechts ca. 200 km/h bedroeg. De daarop door H.Jacobs ontworpen en door H. Dittmar en H.Reitsch in vele proefvluchten geteste DFS-duikremklep (Deutsche Forschungsanstalt für Segelflug), bestond bij benadering uit twee vlakke platen, die in uitgedraaide toestand als ‘verstoorders’ van de luchtstroming optraden. Een spleet tussen klep en vleugel en/of openingen in de kleppen voorkwam dat de draagkracht, die uiteraard eveneens van de verstoring van de luchtstroming te lijden had, abrupt verminderde.
Door de kleppen slechts ten dele uit te draaien, kan de duikremklep als gewone remklep worden gebruikt voor het wijzigen van de dalingsbaan. Als zodanig is het systeem dan ook toegepast op het Franse verkeersvliegtuig ‘Caravelle’.
Er zijn vele typen duikremkleppen op de markt verschenen, soms met slechts één klep boven of onder de vleugel. De klep(pen) zijn veelal ter hoogte van de grootste profieldikte, maar ook wel aan de achterrand van de vleugel geplaatst. Bij de snelle moderne vliegtuigen worden voor het vergroten van de daalhoek en het verkorten van de uitloop van het vliegtuig vrijwel uitsluitend landingskleppen gebruikt, die tevens de landingssnelheid verminderen.
