v. (g. mv.), de wettelijke regeling van de uitoefening van de bedrijven en de werkzaamheid waarin of in het kader waarvan alcoholhoudende drank wordt verstrekt.
In België stelt de drankwetgeving vast dat verbruik, verkoop en aanbieding van ter plaatse te verbruiken sterkedrank totaal verboden is in alle voor het publiek toegankelijke plaatsen (art. 1 Wet van 29.8.1919 op het Regiem van de Alcohol). Sterke dranken mogen alleen gekocht worden bij handelaars, andere dan de slijters van ter plaatse te verbruiken (gegiste) dranken, en voor het verbruik buiten de inrichting. De slijters mogen geen sterkedrank voorhanden hebben in hun inrichting. Reeds meermalen werden wetsontwerpen neergelegd met het doel de alcoholwetgeving minder streng te maken. Een meerderheid wordt daartoe in de brede lagen der bevolking echter niet gevonden. Het aantal gewone drankgelegenheden is niet beperkt.
Alleen wordt zekere veroordeelde personen het recht ontzegd een slijterij van gegiste dranken te houden (KB van 3.4.1953). Er moet openingstaks betaald worden en de slijterij moet voldoen aan zekere gezondheidseisen.
Voor Nederland: zie Dranken Horecawet.
