hoofdpersoon in het gelijknamige sprookje. Met enige andere sprookjesmotieven uitgebreid, vertelt Perrault dezelfde geschiedenis als La belle au bois dormant in zijn Contes de ma mère l’oye (Sprookjes van Moeder de Gans, 1697).
De kern van het verhaal is de voorstelling van de in altijddurende slaap verzonken, door een rozenheg omgeven prinses die, overeenkomstig de voorspelling, na 100 jaar door een prins gewekt wordt. De oorzaak van haar slaap wordt enigszins verschillend ingekleed. Een overeenkomstige voorstelling treft men aan in verscheidene mythen, die de opwekking van het jonge leven door de nieuwe dag of de nieuwe lente beschrijven.
