[Lat.], v., verplaatsing; het anders plaatsen of geplaatst zijn; (geneeskunde) afwijking, verkeerde ligging; verplaatsing van beenstukken ten opzichte van elkaar na een breuk ; (geologie) onderbreking in het verloop van aardlagen, storing; (kristallografie) zie roosterdefect; (militaria) de verdeling van militaire eenheden over kazernes, legerplaatsen en andere inrichtingen, bij oefeningen te velde vastgelegd in een locatiestaat of bivakorder.
Dislocatie is de verschuiving van beenstukken ten opzichte van elkaar bij een beenbreuk of bij een ontwrichting. Door het ‘zetten’ wordt de dislocatie weer ongedaan gemaakt teneinde genezing in een foutieve stand te voorkomen. De dislocatie wordt nader genoemd naar de aard van de verschuiving: dislocatie in de lengterichting, in de breedte, of in de asrichting.
