Byzantijns epos, in 1868 herontdekt door het vinden van een handschrift in Trebizonde, na die tijd door andere handschriften gevolgd, die onderling sterk uiteenlopen; er zijn zeven versies bekend. Het epos beschrijft de heldendaden van Digenis Akritas, een van de markgraven die in de 7e eeuw de grenzen (akrai) van het Byzantijnse Rijk tegen de Saracenen verdedigden.
Hij was digenès, d.i. half Griek, half oosterling: zoon van een emir en een Griekse vrouw. In en over het milieu van deze militaire aristocratie ontstonden populaire liederen, die nog altijd onder de Grieken leven en waaruit waarschijnlijk in de 10e eeuw een in de volkstaal geschreven, niet bewaard gebleven prototype van het epos voortkwam. Dit werd populair en verbreidde zich ook bij de Slavische volken. Een onbekende hofdichter bracht het over in de officiële taal en laste enkele feiten uit zijn eigen tijd in. In die vorm bleef het eeuwenlang bij de hofzangers bekend. Elk van de zeven versies is óf door een van deze hofzangers, óf door iemand uit hun gehoor opgetekend. De lengte varieert van minder dan 1900 regels tot bijna 4800, alle 15-lettergrepige versus politici, het meest gangbare metrum in de Nieuwgriekse volkspoëzie.
LITT. J.N.Mavrogordate, Digenis Akritas (1956).
