[Gr.], v./m. (-klazen), (geologie) voegen of spleten in gesteenten die ontstaan zijn onder invloed van spanning.
De meest voorkomende diaklazen zijn de rekdiaklaas (ontstaan door trekkracht) en schuifdiaklaas (ontstaan door duwkracht). In sedimentaire gesteenten komen ze vaak voor loodrecht op de gelaagdheid en de onderlinge afstand van de diaklazen staat in verband met de dikte van de lagen (in dikke lagen liggen de diaklazen ver uiteen, in dunne lagen vlak naast elkaar). De richting van de spleten is afhankelijk van de krachten, die op de gesteenten hebben gewerkt. Diaklazen spelen een belangrijke rol bij watercirculatie in de grond.
