[Lat.], o. (-ta), in het klassieke Romeinse recht bepaalde onrechtmatige handelingen, waardoor iemand schade leed aan zijn persoon, familie of vermogen.
Voorbeelden van delicta zijn furtum (ontvreemding), damnum iniuria datum (zaaksbeschadiging; Lex Aguilia), of iniuria (verwonding en belediging). Anders dan in het geval van een crimen, was het delictum bron van een verbintenis, die tot voorwerp had de betaling van een poena (geldboete) aan de benadeelde. Het was aan laatstgenoemde zelf overgelaten om in een burgerlijk proces van de dader de geldboete op te vorderen met een delictsactie.
Litt. M.Kaser en F.B.J.Wubbe, Rom. privaatrecht (1971).
