m. (-en), in de middeleeuwen een beoefenaar van het canonieke recht die zijn studie baseerde op het Decretum Gratiani.
De decretisten hebben de grondslag gelegd voor de wetenschappelijke beoefening van het kerkelijk recht, m.n. aan de universiteiten van Bologna en Parijs; o.a. Paucapalea, leerling van Gratianus, Rolando Bandinelli (♱1181), Rufinus (♱1222), Stefanus van Doornik (♱1203), Johannes van Faenza (1190).
