[Lat.], v. (-s),
1. het voordragen, de kunst van (verzen) opzeggen (g); (oneig., ongunstig) holle hoogdravendheid (van stijl): de ganse redevoering is louter
2. voordracht, keer dat er voorgedragen wordt;
3. ontboezeming;
4. (muziek) het aanbrengen van klemtonen en de nauwkeurige verdeling van zwak en sterk; ook de manier waarop de componist van zangstukken zijn muziek aan de tekst aanpast (e).
muziek. Declamatie is een muzikale voordracht met aandacht voor de juiste verdeling in zwakke en sterke maatdelen; ook de manier waarop een componist in vocale werken de tekst over de noten verdeelt.
toneel. Declamatie houdt in het met het juiste begrip en gevoel voordragen van litterair werk. Hierbij zijn o.a. spreeken ademtechniek, zuivere uitspraak, juiste verdeling van zinen woordaccent van belang. Ned. declamatoren sedert 1900: Willem Royaards, Eduard Verkade, Albert Vogel (sr. en jr.), Jan Musch, Charlotte Kohier, Paul Huf, Nell Oosthout, Enny de Leeuwe, Claudine Witsen Elias, van wie sommigen kostuum, gebaar en belichting bij de voordrachtskunst betrokken.
Litt. A.L.I.Sivirsky en A.Vogel, School der voordrachtskunst (1959); I.van Dullemen, Dictie (in: Handb. voor het amateurtoneel; 1960); P. Linthorst en G.Leerkamp, De zuivere uitspraak van het Ned. (1965); A.Musgrave Horner, Movement, voice and speech (1970).
