m. (-s), symbool dB, een tiende deel van de eenheid bel.
De decibel wordt gebruikt om de verhouding van vermogens uit te drukken, in het bijzonder bij geluid. De decibel is een relatieve eenheid, het aantal dB is tien maal de logaritme (met grondtal 10) van de vermogensverhouding, of 20 maal de Ig van de verhouding van de geluidsdrukken. Voor het niveau van 0 dB kiest men in de akoestiek meestal 1 picowatt per vierkante meter (10“12 W/m2), wat overeenkomt met een geluidsdruk van 20 micropascal (2 x 10 5 Pa). De pijngrens ligt bij ca. 120 dB. Om de invloed van de toonhoogte te corrigeren, gebruikt men een bepaald filter, wat men dikwijls als volgt in het symbool aangeeft: dB (A).
