v. (-s), de wijze waarop gegevens (data) in de machinetaal van een informatieverwerkend systeem (b.v. een computer) worden gecodeerd.
(Bij de datarepresentatie wordt rekening gehouden met de aard van de data; de gegevens kunnen onderscheiden worden in getallen, karakters en logische variabelen.
Getallen kunnen binair of decimaal-binair worden weergegeven. Bij de decimaal-binaire weergave, de BCD-code, wordt voor ieder decimaal cijfer een groep van bits gebruikt. Het teken van een getal kan worden weergegeven door de complementnotatie of door het weergeven van de absolute waarde en het teken van het getal. Is het bereik van de getallen zeer groot, dan kan men de drijvendekommanotatie gebruiken.
Karakters dienen om tekst van de natuurlijke taal vast te leggen. Dit is van belang voor administratieve toepassingen, programmeertalen en tekstverwerking. Deze data worden ook wel beschrijvende gegevens genoemd. Voor de codering van de karakters worden standaardcodes zoals EBCDIC (Extended Binary Coded Decimal Interchange Codof ASCII (American Standard Code for Interchange of Information) toegepast.
Logische variabelen worden gerepresenteerd met individuele bits, die onafhankelijk van elkaar zijn.
