v., (ook: dansschrift), het schriftelijk vastleggen van dansfiguren en dansbewegingen in een systeem van tekens.
Een volledig bevredigend systeem voor dansnotatie werd nog niet gevonden. Pogingen tot dansnotatie zijn al uit de 15e eeuw uit Italië bekend: passen werden met woordafkortingen of letters aangegeven. Een beschrijvende methode van passen ontwierp Thoinot Arbeau in zijn Orchésographie (1588). In de loop van de 17e eeuw werd het passenarsenaal ingewikkelder en beperkte het dansen zich ook niet meer uitsluitend tot het horizontale vlak. Aan deze vernieuwingen probeerde Raoul Feuillet in zijn Choréographie (1700) tegemoet te komen met tekeningen van geometrische patronen. Lichaamsen armhoudingen werden in het schriftsysteem van Arthur Saint-Léon, Sténochoréographie (1852), als nieuwe elementen vastgelegd.
Dit systeem werd door Albert Zorn in zijn Grammatik der Tanzkunst (1877) vervolmaakt. De Rus Vladimir Stepanov ontwierp in zijn Alphabet des mouvements du corps humain (1892) een systeem dat ter wille van het tempo van de muzieknotatie uitging. Het werd aan de keizerlijke balletschool te Sint-Petersburg gedoceerd.
Het meest is in gebruik gekomen de kinetographie van Rudolf von Laban, een systeem dat door het Dance Notation Bureau te New York, gesticht in 1940, onder de naam labanotation internationaal werd verbreid. Alle basiselementen van de beweging worden in deze notatie gedefinieerd: ruimte, tijdsduur, de beweging van elk onderdeel van het lichaam, tempodynamiek. De notatie geschiedt in verticale kolommen aan weerszijden (d.i. de rechteren linkerkant van het lichaam van de danser) van een verticale lijn. Een ander modern notatiesysteem, dat o.a. op de Royal Ballet School te Londen wordt gedoceerd, is dat van Joan en Rudolf Benesh. Het sluit zich aan bij de muzieknotatie, met vijflijnige notenbalken voor elke danser of groep van dansers. Tevens worden tegenwoordig veel balletten op de film vastgelegd, maar ook daarbij is de registratie onnauwkeurig en bovendien niet geheel conform het toneelbeeld, choreografie.
Litt. R.Laban, Principles of dance and movement notation (1956); A.Knust, Abriss der Kinetographie Laban (1956).
