o., individuele onderwijsmethode, gebaseerd op de zelfwerkzaamheid van de leerlingen.
De daltonmethode werd ontworpen door Helen Parkhurst en in 1919 door haar toegepast op de High School for Boys and Girls te Dalton (Massachusetts). De zelfwerkzaamheid wordt geactiveerd en gericht door een stelsel van weekof maandtaken voor de in de school onderwezen vakken. De leerlingen werken hieraan op school en thuis. De vrije werkuren (daltonuren) komen in de plaats van een deel van de klassikale lessen. De rest ervan wordt gebruikt voor voorbereiding van de eigen studie en voor datgene, wat het best in groepen kan gebeuren. De taken moeten aan de leerlingen gelegenheid laten voor eigen initiatief bij de afwerking en geleidelijk opklimmen tot opdrachten van wijdere strekking, die het zelf standig gebruiken van verscheidene studieboeken vereisen.
Het afwerken van taken op school geschiedt in vaklokalen in het bijzijn van de vakleraren, die uitleg en hulp geven, indien en voorzover deze door een leerling wordt gevraagd. Leerlingen uit verscheidene klassen zitten in de vaklokalen dooreen. De leerling, die het vereiste aantal taken heeft voltooid, gaat automatisch over naar de hogere klasse. De minder goede leerling kan één of meer taken achter raken, voor een deel van het takenwerk dispensatie krijgen of extra hulp ontvangen.
In Groot-Brittannië, Scandinavië, Japan en de USSR vindt men vele lagere en middelbare daltonscholen. In Nederland werd in 1931 de Daltonvereniging opgericht, in 1935 het Daltoniseringsinstituut (later: Instituut voor Individueel Onderwijs, ivio). Veel van hun ideeën zijn in de onderwijsvernieuwing van na de Tweede Wereldoorlog verwerkt. Daardoor is de belangstelling voor de daltonmethode verminderd. De fundamentele ideeën ervan worden echter wel gebruikt. In België had de daltonmethode weinig invloed.
Litt. Lignae enz., Daltononderwijs (1961).
