George Nathaniel, lord (1909), Engels politicus, *11.1.1859 Kedleston, ♱20.3.1925 Londen. Curzon werd in 1885 secretaris van Salisbury.
Hij was als conservatief onderminister in het tweede (1891) en derde (1895) kabinet-Salisbury. In 1898 werd hij benoemd tot onderkoning van Brits-Indië. Hier pacificeerde hij de grensdistricten met Afghanistan, o.a. door de technische verbindingen te verbeteren. Hij reorganiseerde de financiën, de politie en het onderwijs. In nauwe samenwerking met minister van Buitenlandse Zaken Lansdowne breidde Curzon de Britse invloedssfeer in de Arabische landen uit. Verschil van inzicht met Kitchener, die naar Brits-Indië was gekomen om het leger te reorganiseren, deed hem in 1905 vervroegd ontslag nemen.
In 1909 werd Curzon lid van het Hogerhuis. Lloyd George nam hem op in het oorlogskabinet (Eerste Wereldoorlog, 1914-18). Na Balfours aftreden in 1919 werd Curzon minister van Buitenlandse Zaken. Hij nam actief deel aan de vredesonderhandelingen te Versailles en bepleitte een soepeler Duitslandpolitiek. Uit deze periode dateert tevens de Curzonlijn. Na Bonar Laws aftreden (1923) werd niet Curzon maar Baldwin premier, hetgeen Curzons grootste ambitie definitief frustreerde.
Curzon maakte tot zijn dood toe deel uit van Baldwins kabinet als Lord president of the council. Werken: Russia in Central Asia (1889), Persia and the Persian question (2 dln. 1892), Problems of the Far East (1894), British government in India; the story of the viceroys and government houses (2 dln. 1925).
Litt. Lord Ronaldshay, The life of lord Curzon (3 dln. 1928); H.Nicolson, Curzon: the last phase. A study in post-war diplomacy (1934);L.Mosley, Curzon, the end of an epoch (1960).
