v., vorm van hulpverlening aan personen en groepen die in acute geestelijke of psychische nood verkeren.
Deze hulp moet snel en ter plaatse gegeven kunnen worden en zal in de regel van korte duur zijn. Hulp in de fase waarin de crisis op haar hoogtepunt is, blijkt het meest effectief te zijn, o.a. omdat de betrokkenen dan zeer gemotiveerd zijn om hulp te aanvaarden. Crisisinterventie kan een belangrijke preventieve functie hebben om chronische psychische problematiek of zelfs psychiatrische opname te voorkomen. Het traditionele psychiatrisch-medische hulpaanbod is voor crisisinterventie ongeschikt. Vandaar dat in Nederland en België in de grotere steden crisiscentra (cic) zijn opgericht. Als potentiële helpers in de eerste lijn komen daarnaast in aanmerking: huisartsen, wijkverpleegkundigen, pastores, maatschappelijk werkers en buurtwerkers, terwijl ook vrijwilligers kunnen worden ingeschakeld. Crisisinterventie vindt ook wel plaats via wijkcentra of buurthuizen (sociale wijkopbouw. buurthuiswerk).
LITT. R.Laing, lntervention in social actions (1969); D.Aquilera, J.M.Messick en M.S.Farrell, Crisisintervention, theory and methodology (1970); J.Foudraine, Wie is van hout? (1970); E. Tellegen, Waar was de dood nog meer? (1970).
