o., ijs om te eten. (e) Consumptie-ijs is een beneden 0 °C gekoeld zoet(zuur) smakend produkt met als ingrediënten in het algemeen suiker(s), melkbestanddelen, emulgeeren bindmiddel, smaaken eventueel kleurstof. Roomijs moet tenminste 12 % melkvet bevatten, zonder andere vetten, terwijl in melkijs tenminste 3 % melkvet aanwezig moet zijn.
Als zoetende componenten komen (naast de in de melk aanwezige lactose) in aanmerking: saccharose, dextrose en glucosestroop. Talloze emulgeeren bindmiddelen zijn toegelaten en kleur en smaak zijn eveneens op vele wijzen te variëren. De verwerking van de melkbestanddelen kan geschieden in verschillende vormen (room, boter, melk, condensmelk of melkpoeder) en vereist de nodige hygiënische en wettelijk verplichte voorzorgsmaatregelen. Bij afwezigheid van melkbestanddelen (in het bijzonder melkvet) spreekt men van waterijs; hiertoe behoort het zgn. Italiaanse ijs. In het kader van de FAO/WHO-Codex Alimentarius wordt door een speciaal Codexcomité voor consumptie-ijs gewerkt aan het opstellen van een wereldwijd aan te bevelen norm.Bij de toenemende fabrieksmatige bereiding onderscheidt men de volgende fasen: vervaardiging van de ice-mix of compositie door de ingrediënten te mengen, te pasteuriseren, nog warm te homogeniseren en na afkoeling te laten ‘rijpen’ of ‘besterven’. Daarna wordt bevroren onder gelijktijdig inkloppen van lucht, zodat het volume toeneemt (zgn. opslag). Essentieel hierbij is dat de gevormde ijskristalletjes zo uniform en zo klein mogelijk van grootte zijn, opdat de structuur zo glad en smeuïg (‘romig’) mogeconsumptiemaatschappij. Karikatuur lijk zal zijn. Het ontstane produkt wordt soms als soft ice verkocht. Meestal wordt het echter, na verpakken, ‘gehard’ door de nog halfvaste massa verder te bevriezen. Het zgn. schepijs wordt niet verpakt.
