Ercole, markies, Italiaans geestelijke, *8. 6.1757 Rome, ♱24.1.1824 Rome. Consalvi trad als diaken in 1783 in dienst van het Vaticaan.
In 1796 werd hij belast met de reorganisatie van het pauselijk leger. Na de Franse bezetting van Rome (1798) werd hij naar Napels verbannen, maar hij ontsnapte. Paus Pius VII koos Consalvi in 1800 tot staatssecretaris en benoemde hem tot kardinaal (Consalvi is nooit tot priester gewijd). Hij had een groot aandeel in het concordaat, dat in 1801 met Napoleon werd gesloten. Consalvi vertegenwoordigde het Vaticaan op het Congres van Wenen (1815). Wegens zijn anti-Oostenrijkse gezindheid wees hij de Heilige Alliantie af; ook de Italiaanse eenheid kon zijn sympathie niet verkrijgen.
In 1816 wist Consalvi met behoud van de theocratische gedachte de Kerkelijke Staat te reorganiseren, waarbij de feodale privileges werden opgeheven. Hierdoor vervreemdde hij de hoge adel van zich, die hem sedertdien verdraagzaamheid jegens andersdenkenden verweet. Na de dood van Pius VII (1823) trad hij af.
Uitgave: Memorie, door M.Nasalli Rocca (1950).
Litt. E.L.Fischer, Card. Consalvi (1899); J.J. Dwyer, Card. Consalvi (1945).
