[Lat., het samenklinken, harmonie], m. (g. mv.), in de oude kerkmuziek ben. voor de melodisch ontwikkelde gregoriaanse gezangen van koor en voorzanger, in tegenstelling tot accentus, de op één toon gereciteerde lezingen en gebeden; sedert de 16e eeuw ook ben. voor de samenklank binnen één akkoord.
Inloggen
Log hier in om direct te kunnen beginnen met schrijven.
