Indianenvolk in Noord-Amerika. Oorspronkelijk woonden de Cheyenne in Minnesota, waar ze voornamelijk van de landbouw leefden.
Ze trokken langzamerhand naar het gebied van de prairies en gingen een nomadenbestaan leiden: in de plaats van het verbouwen van maïs en het pottenbakken kwamen de bisonjacht en de daarbij behorende jagerscultuur.Ze sloten een bondgenootschap met de Arapaho en vochten samen met de Kiowa tegen de blanken in de jaren 1840—76. Er waren intussen twee grotere groepen ontstaan, de noordelijke en de zuidelijke Cheyenne, bevestigd in het verdrag van 1851 met de Amerikanen. Na talrijke kleinere incidenten volgde in 1874 een massale opstand tegen de blanken, het eerst bij de zuidelijke, maar al spoedig ook bij de noordelijke Cheyenne.
In 1876 werd generaal Custer met een grote groep soldaten door de Dakota, Arapaho en Cheyenne verslagen en gedood in het befaamde Custer massacre. Tenslotte kregen de noordelijke Cheyenne een reservaat toegewezen in de staat Montana en de zuidelijke in het latere Oklahoma. In 1937 waren er ca. 1500 noordelijke Cheyenne en bijna evenveel zuidelijke.
De Cheyenne zijn een van de belangrijkste stammen van de Plains geweest. Hun avonturen tijdens de oorlogen met de blanken zijn geromantiseerd weergegeven in de litteratuur, b.v. in de historische roman The last frontier van Howard Fast.De taal van de Cheyenne behoort tot de Algonkintalen.
LITT. G.B.Grinnel, The Cheyenne Indians (1923); D.J.Bertrong, The Southern Cheyenne (1963).
