[Arab., afscheider], m. (-en), lid van een islamitische sekte.
De sekte ontstond na 657 toen aanhangers van Ali ibn Aboe Talib zich van hem afscheidden omdat hij in de strijd tegen Moawiyah menselijke arbitrage aanvaardde. Gods oordeel zou volgens hen slechts door vrije keuze van de gehele gemeenschap tot uitdrukking kunnen komen. Een zuivere levenswandel van de gekozene moest daarbij de enige maatstaf zijn. De charidjieten geloofden verder dat ieder die een ernstige zonde had begaan een ongelovige was, die gedood moest worden. Zij verklaarden ieder die onrechtvaardige heersers weigerde te bestrijden voor ongelovige, zodat zij alle niet-charidjitische islamieten mochten doden. Hun opstanden werden neergeslagen.
Onder de Berbers hadden zij bijval gevonden, omdat hun leringen goed pasten in het verzet tegen de Omajjaden in Noord-Afrika. De verdrukte charidjieten handhaven zich nog in wijd-verspreide kleine groepen. De belangrijkste van hun diverse ondersekten zijn de voornamelijk Noord-afrikaanse ibadieten.
Litt. W. Montgomery Watt, Islam and the integration of society (1961).
