[Lat., ophouden der goddelijke diensten], gedurende de middeleeuwen een door de kerkelijke overheid opgelegd verbod op een bepaalde plaats de eredienst te beoefenen. De cessatio a divinis was, ondanks enige gelijkenis, geen eigenlijke kerkelijke straf (zoals het interdict), maar was veeleer bedoeld als een uiting van verontwaardiging en droefheid over een als onrecht ervaren toestand, b.v. het bestaan van ketters.
Het kerkelijk recht kent de cessatio a divinis niet meer.
