Italiaans staatsman, *10.8.1810 Turijn, ♰16.6.1861 Turijn. Cavour was aanvankelijk genie-officier.
In 1847 richtte hij met Balbo het dagblad Il Risorgimento op, dat de vrijmaking van Italië ten doel had.In 1848 werd Cavour minister van Landbouw, in 1851 tevens minister van Financiën van het koninkrijk Sardinië. In 1852 vormde hij een kabinet, dat steunde op de ‘Connubio’, een unie tussen gematigd links en gematigd rechts. Hij beijverde zich voor binnenlandse hervormingen, waardoor de constitutionele monarchie Sardinië het welvarendste land van Italië werd en grote aantrekkingskracht uitoefende op de andere Italiaanse staten en gebieden.
Tegenwerking ondervond Cavour voornamelijk van de clerus. Het optreden van Oostenrijk tegen aanhangers van Mazzini buitte Cavour uit door tegen dit land te gaan ageren. Hij zocht toenadering tot Engeland en Frankrijk.
Doordat een Sardisch hulpkorps meevocht in de Krimoorlog, kon Cavour op het Congres van Parijs (1856) de kwestie van de Italiaanse eenwording aan de orde stellen. Hoewel Cavour sindsdien rekening moest houden met de aanhangers van Mazzini, die naar een Italiaanse republiek streefden, kreeg hij de steun van de republikein Garibaldi, die van mening was dat de eenwording van Italië de beste kansen kreeg met behulp van het koninkrijk Sardinië. In een geheim verdrag met Napoleon III, die Nizza en Savoye voor Frankrijk wilde verkrijgen, werd overeengekomen, dat Frankrijk Sardinië zou steunen, als het door Oostenrijk zou worden aangevallen.
Cavour stuurde doelbewust aan op de Tweede Sardisch-Oostenrijkse Oorlog, die door Oostenrijk in 1859 werd verklaard. Oostenrijk werd binnen twee maanden verslagen (Slagen bij Magenta en Solferino). Napoleon III, binnenlands onder (klerikale) druk gezet, sloot evenwel de afzonderlijke Vrede van Villafranca, waarna Cavour aftrad.
Hierdoor kon hij zich inzetten voor de volksbeweging in Midden-Italië: Toscane, Parma en Modena spraken zich uit voor Sardinië, dat bij de Vrede van Zürich (1859) tevens Lombardije verkreeg. Garibaldi bevrijdde Napels en Sicilië. In jan. 1860 werd Cavour wederom minister.
Hij bevorderde de bijeenroeping van het eerste algemeen Italiaanse parlement te Turijn, dat op 17.3.1861 Victor Emanuel (II) tot koning van Italië uitriep. Werk: Discorsi parlamentari (12 dln. 1872).
LITT. H.von Treitschke, Cavour (1870; heruitg. door F.Endres, 1939); N.Bianchi, La politique du comte C.de Cavour de 1852 à 1861. Lettres inédites (1885); A.J.B.Whyte, The political life and letters of count Cavour (2 dln. 1925—30); G.M.Paléologue, Un grand réaliste: Cavour (1926); D.M.Smith, Cavour and Garibaldi 1860. A study in political conflict (1954); M.T.M.McHugh, The development of the political ideas of Cavour, 1828—1848 (1958); R. Romeo, Cavour e il suo tempo, 1810—1842 (1970).
