Amerikaanse popmuziekgroep, in 1964 te Los Angeles (Californië) opgericht door Roger McGuinn (*13.7.1942 Chicago, Illinois), zang en 12-snarige gitaar, met Gene Clark, zang, David Crosby, zang, Chris Hillman, zang en bas en Michael Clarke, slagwerk. Oorspronkelijk alleen actief met folkmusic legden The Byrds, geïnspireerd door het elan van The Beatles, zich toe op een meer eigentijdse, elektronisch versterkte muziekvorm met stevige stilistische wortels in de volksmuziek.
De ijle meerstemmige zang van de groep, met zijn striemende gitaarbegeleiding, aanvankelijk vooral in liedjes uit het folk-idioom, maar al gauw in voornamelijk zelf geschreven werk, had onmiddellijk veel succes en inspireerde veel collega’s (Lovin’ Spoonful, Mama’s & Papa’s, Buffalo Springfield). Gene Clark verliet de groep na een jaar om met Doug Dillard muziek te gaan maken in het teken van de country and western muziek.
De thematiek van de groep veranderde en lang speelde de ruimtevaart, naast de psychedelische ervaringen, een rol in de gezongen teksten. De psychedelica verdwenen met David Crosby, die met Stephen Stills en Neil Young uit Buffalo Springfield en Graham Nash uit de Hollies, te zamen de groep Crosby, Stills, Nash en Young vormde en zich ging richten op wat zachtmoediger en sentimentelere muziek.
Teruggebracht tot een trio zorgde McGuinn vooral in samenwerking met Hillman tot een muzikaal hoogtepunt op de plaat The notorious Byrd Brothers: de weemoedige zang van McGuinn, ondersteund door een begeleiding met indrukwekkend spel van Hillman en McGuinn op gitaar en synthesizer, roept in alle details de melancholieke microkosmos op, waarin de muziek van The Byrds zich bewoog. Aangevuld met pianist-zanger Gram Parsons maakte de groep de briljante country-rock plaat Sweetheart of the rodeo, maar na het vertrek van Parsons en Hillman, die samen The Flying Burrito Brothers oprichtten, leidde de groep een onregelmatig bestaan.
McGuinn ging verder met sterke krachten als gitarist Clarence White en slagwerker Gene Parsons, maar op de plaat haalde de groep meestal niet het niveau dat bij optredens wel bereikt werd. McGuinn ontbond de groep in 1973, het jaar waarin de oorspronkelijke leden van de groep nog eenmaal bij elkaar kwamen voor de reünie-plaat Byrds; daarna maakte hij platen onder eigen naam.
De stilistische invloed van The Byrds op de Amerikaanse popmuziek is moeilijk te overschatten: de groep slaagde erin traditionele blanke Amerikaanse muzikale tradities te verwerken in moderne popmuziek op een wijze die nog steeds als voorbeeld geldt. Daarnaast staat de groep centraal in een school van musici die in dat idioom, in alle mogelijke combinaties, hun muzikale ideeën vormgeven, LP’S: Mr. Tambourineman (1965), Turn! Turn! Turn! (1966), Fifth dimension (1966), Younger than yesterday (1967), The notorious Byrd Brothers (1968), Sweetheart of the rodeo (1968), Dr.Byrds and Mr.Hyde , The ballad of easy rider (1970), Untitled (1971), Byrdmaniax (1971), Farther along (1972), Byrds (1973).
