een bijkomende straf in het Franse recht, inhoudende verlies van de burgerlijke en staatkundige rechten (art. 18 Code Pénal, artt. 2533, 718, 719 Code Napoléon). Hierbij werd men voor de wet als dood beschouwd (‘mort civile’): de goederen gingen over op de erfgenamen.
De zgn. ‘peines infamantes’ (onterende straffen), automatisch verbonden aan het begaan hebben van de ernstigste delicten, nl. de ‘crimes’, ontmoetten bij de invoering van de Code Pénal in Nederland (1811) groeiende weerstand. Bovendien werden deze in Nederland door art. 4 BW (van 1838) uitdrukkelijk verboden.
In 1854 werd ook in Frankrijk het aantal rechten, dat in de ontzetting was inbegrepen, drastisch ingeperkt. Pas in 1886 werd de automatische ontzetting voor het leven definitief afgeschaft en koos men voor het uitzetten uit slechts die rechten, waarvan de delinquent zich onwaardig had getoond, bovendien slechts bij rechterlijk vonnis toe te passen (zie bijkomende straffen).Art. 13 van de Belg. GW heeft de burgerlijke dood af geschaft en aan de wetgever verbod opgelegd deze straf opnieuw in te voeren. In het Belg. strafrechterlijke stelsel kunnen de veroordeelden enkel ontzet worden uit zekere politieke en burgerlijke rechten (artt. 31 vlg. WStr).
