Frans geograaf, *25.10.1869 Toulouse, ✝25.8.1930 Boulogne-sur-Seine. Brunhes was de systematicus van de door hem, samen met zijn leermeester P.Vidal de la Blanche, ontworpen conceptie van de sociale geografie, die hij de géographie humaine noemde.
Deze geografie speurt naar de samenhang tussen de verschijnselen van het zgn. natuurlijke kader (alles wat tot de aarde als zodanig behoort) en die van de economisch-sociale werkzaamheid van de mens. Het door de mens geschapen cultuurlandschap is in het bijzonder het studieobject van dit soort geografie.
In 1894 werd Brunhes hoogleraar te Rijsel, in 1896 te Fribourg in Zwitserland, later tevens te Lausanne, en in 1912 aan het Collége de France te Parijs. Werken: Irrigation, ses conditions géographiques, ses modes et son organisation dans la Péninsule Ibérique et dans l’Afrique du Nord (1902), La géographie humaine (3 dln. 1910, 4e dr. 1934), Géographie humaine de la France (1920—26), La géographie de l’histoire.
LITT. R.H.A.Cools, De geogr. gedachte bij Jean Brunhes (1942).
