v., een middel tot plaatselijke verlaging van de grondwaterstand, toegepast bij het maken van werken in doorlatende grond, waar deze werken reiken tot beneden het normale grondwaterpeil.
Een bron bestaat uit een 0,10―0,25 m wijde, van onderen gesloten ronde filterbuis die over een lengte van enkele meter is voorzien van nauwe langwerpige spleten (plastic filters) of, bij stalen filterbuizen, van gaten afgedekt met fijn kopergaas. De filterbuis wordt geplaatst in een met een boorbuis van grote middellijn in de grond geboord gat, waarna de ruimte om de filterbuis met zand of grind wordt aangevuld. In de filterbuis plaatst men centrisch en tot op enige afstand van de onderkant een zgn. zuigbuis met een middellijn van 0,05—0,15 m; deze buis wordt aan de zuigleiding van een pomp aangesloten. Het grondwater vloeit in de filterbuis en wordt dan door de zuigbuis en leiding weggepompt. Rondom de bouwput wordt een serie van dergelijke bronnen geplaatst. Men kan de bronnen op verschillende hoogten aanbrengen en zo trapsgewijze tot zeer belangrijke verlaging van de grondwaterstand komen. Een nadeel van bronbemaling kan zijn, dat in de naaste omgeving van de bouwplaats door het wegvloeien van het grondwater, de watervoorziening met behulp van welputten gevaar loopt, in veengebieden de grond gaat inklinken en houten funderingen kunnen worden aangetast, doordat zij boven het grondwater uitkomen.
