o. (-rialen), stoffen van plantaardige oorsprong, die onder inwerking van micro-organismen verteren en daarbij warmte afstaan.
Broeimateriaal wordt in de tuinbouw wegens de warmteproduktie benut bij het telen van sommige gewassen, b.v. komkommer en meloen onder glas. Belangrijker dan de warmte is echter de invloed die het broeimateriaal heeft op de structuur van de grond, die vocht- en luchthoudender wordt. Tevens komt door vertering van het organisch materiaal koolstofdioxide vrij, dat zeer gunstig werkt op de groei van de gewassen. Enkele jaren geleden werden nog voren (veuren) gespit van 30 cm diep en 50—90 cm breed, waarin het broeimateriaal werd gestopt. Daarna werd het weer met een laag grond van 20—30 cm bedekt. Het vanouds meest gebruikte broeimateriaal is de met stro en grond vermengde mest uit paardestallen. Dit is de beste soort broeimest, die zeer veel warmte produceert.
Doordat paardemest schaarser wordt en het klaarmaken van goede paardebroeimest (de staal) arbeidsintensief is, wordt de laatste jaren een eenvoudiger arbeidsbesparende methode gebruikt. Men zet pakken geperst stro in een ondiepe geul op de grond en voegt kunstmest en veel water toe. De planten worden na ca. 10 dagen met wat grond op het stro gezet. In de loop van de teelt verteert dit stro volledig. Aangezien stro schaars en duur wordt, bestaat de neiging om van dit broeimateriaal over te gaan op de aanleg van een grondverwarmingsinstallatie. Voor de teelt van vroege komkommers wordt deze teeltwijze met toenemend succes bedreven, mede dank zij het feit dat koolstofdioxide nu op een goedkope wijze in de kas kan worden gebracht, nl. door verbranding van aardgas en petroleum.
