Frans schrijver en criticus, *2.9.1852 Amiens, ♱25.12.1935 Parijs. Terwijl Bourget zijn methode en werkwijze aan de naturalistische schrijvers ontleende, begon hij ca.1880 na een paar bundels gedichten een doelbewuste reactie tegen de theorieën van Zola.
Het geheimzinnig mechanisme van ziel en hart, het innerlijk gevoelsleven, is het voorwerp van zijn studies: Essais de psychologie contemporaine (2 dln. 1883—85), waarin hij o.a. zich kritisch opstelde tegenover tijdgenoten als Baudelaire, Renan, Flaubert en Taine. Hij schreef ook romans, toneelstukken en verhalen, maar hij heeft vooral betekenis als criticus: hij schreef studies over o.a.
Flaubert, Stendhal, Mérimée. Op het eind van zijn leven was hij een van de leidende figuren van de reactie in Frankrijk.
Werken: roman: Le disciple (1889); verhalen: Drames de famille (1900), Les détours du cœur (1908); studies: Études et portraits (3 dln. 1889—1906), Pages de critique et de doctrine (4 dln. 1912—22). Uitgave: Oeuvres (34 dln. 1920— 28).
Litt. H. Klerkx, P. Bourget et ses idéés littéraires (diss. 1946); M. Mansuy, P. Bourget (1961).
