groep Indianen in de Mato Grosso (Brazilië). De Bororó kennen geen landbouw, maar leven van jacht en verzamelen.
Zij zijn vooral bekend geworden door meningsverschillen onder deskundigen over de interpretatie van enkele aspecten van hun vormen van samenleven en hun dorpsinrichting. Bororódorpen zijn op verschillende manieren in twee, elkaar aanvullende delen verdeeld: centrum (mannenhuis) tegenover periferie (woningen van gezinnen), een oostelijke tegenover een westelijke helft, een noordelijke tegenover een zuidelijke helft (zie moiety).
Deze tweedelingen, die zich ook manifesteren in huwelijksvoorschriften (de helften zijn exogaam), worden gecompliceerd door een driedeling binnen afstammingsgroepen. De meningsverschillen betreffen o.a. het werkelijke bestaan van deze indelingen, hun betekenis en hun onderlinge samenhang in verband met de discussies over dualistische stelsels.
Het aantal Bororó bedraagt ca. 700.Taal. De Bororótaalgroep bestaat uit een aantal nauw verwante Gé-talen in de Mato Grosso (Orari, Umutina) en enkele uitgestorven talen in OostBolivia (Otuque e.a.). Verwantschap met andere talen is niet aangetoond. zie afb.
LITT. C. Albisetti, Il villaggio bororó (in Anthropos 48,1953); C.Lévi-Strauss, Anthropologie structurele (1958); C.Albisetti en A.J.Venturelli, Enciclopedia Bororo (1962); C.Loukotka, Classification of South American Indian languages (1968).
