[Lat. poenitentiarius], in de oude christengemeenten door de bisschop aangewezen priester, die de zorg had voor de publieke zondaars.
De taak van de boetepriesters duurde vanaf het moment van openbare schuldbelijdenis tot aan het moment van de wederopname in de volledige gemeenschap met de kerk. In het Oosten waren zij op het einde van de 4e eeuw reeds verdwenen; in het Westen kregen zij met de opkomst van de privébiecht een andere functie. zie penitentiarie.
