[Eng.], m., moderne stroming in de beeldende kunst, waarbij het lichaam als uitdrukkingsmiddel een centrale plaats inneemt.
Body-art ontwikkelde zich omstreeks 1969 als internationale kunstrichting uit o.a. de conceptuele kunst en de land-art. De kunstenaar gebruikt hierbij primair het eigen lichaam als uitdrukkingsmiddel. Uitgaande van acties op en met het eigen lichaam, maakt hij beelden, vertoningen, eventueel met teksten en rekwisieten. Hij voert bepaalde handelingen uit, soms pijnlijke en onuitwisbare: Vito Acconci heeft sporen van tanden na in zijn armen gebeten te hebben (1970); Dennis Oppenheim bleef vijf uur in de zon liggen met een boek op zijn buik; Giuseppe Penone veranderde zijn ogen in spiegels met speciale contactlenzen; Gina Pane kwetste zich met een scheermesje de mondhoeken (1972). Voorlopers van body-art zijn Yves Klem (antropometrieën; ca.1958), Ben Vautier (gestes; 1961), Hermann Nitsch en Günter Brus (Abstraktionsspiele, manifestaties door het in 1961 opgerichte Orgien-Mysterien-Theater te Wenen) en Gilbert and George die zich tentoonstelden als levende sculpturen (1967). Body-art maakt gebruik van opsmuk, tatoeage, kwetsuren en verminkingen als expressiemiddelen, waarbij de nadruk wordt gelegd op het direct karakter van een actie (performance) op een bepaald ogenblik.
Parallellen bestaan met moderne vormen van theater. Litt. Toneel teatraal, jaarg. 96, nr. 8—9 (1975, met bibl.).
