v./m. (-en),
1. een houten blaasinstrument, meestal zonder kleppen, dat in tegenstelling tot de dwarsfluit, bij het bespelen recht voor de mond wordt gehouden;
2. een van de conische pijpen in een orgel.
De blokfluit kwam in de 15e eeuw in zwang en werd in verschillende afmetingen en stemmingen vervaardigd. In de 20e eeuw worden deze instrumenten opnieuw in verschillende soorten gebouwd. Zij onderscheiden zich van de dwarsfluiten door het bezit van een zgn. kernspleet (het aanblaaskanaal) en een labium.
