v., de snelheid waarmee de rode bloedlichaampjes in onstolbaar gemaakt bloed uitzakken.
De bloedbezinkingssnelheid wordt veelal bepaald volgens de methode van Westergren, waarbij enkele ml bloed verdund en onstolbaar worden gemaakt met natriumcitraat. Deze suspensie wordt in een gekalibreerde buis opgezogen en de buis wordt op een rustige plaats neergezet. De rode bloedlichaampjes, die eerst gelijkmatig zijn verdeeld, zullen met grotere of kleinere snelheid omlaag zakken. Na 1 uur en soms na 24 uur wordt de hoogte van de kolom, waar geen bloedlichaampjes meer aanwezig zijn, afgelezen in mm. De bloedbezinkingssnelheid wordt beïnvloed door de samenstelling en onderlinge verdeling der bloedeiwitten. Koortsige ziekten hebben als regel een te hoge bloedbezinkingssnelheid.
Ook ziekten die met weefselverval gepaard gaan (hartinfarct, verschillende gezwellen) tonen een verhoogde bezinkingssnelheid. Bij normale mensen is de bloedbezinkingssnelheid als regel minder dan 10 mm per uur. Bij de ziekte van Kahler (zie myeloom), waarbij ernstige bloedeiwitveranderingen optreden, kan de bezinking stijgen tot ver boven de 100 mm in één uur. Het bepalen van de bloedbezinkingssnelheid is een eenvoudige onderzoekmethode die een algemene indruk kan geven over de toestand van de patiënt in het geheel en over het meer of minder actief-zijn van het ziekteproces, in het bijzonder bij ontstekingen. Bij het aflezen van de bezinkingsbuis na 24 uur wordt ook gelet op de kleur van het plasma. Verder wordt bekeken, of er een grote leukocytenkap is, die duidt op een vermeerdering van het aantal witte bloedcellen.
