v., ook: ziekte van Gilchrist, een infectie door de schimmel Blastomyces dermatitidis. De ziekte komt vooral (bijna uitsluitend) voor op het Noordamerikaanse continent.
Meestal zijn huid en longen aangedaan, al kunnen de haarden van ontsteking overal in het lichaam optreden: onderhuids bindweefsel, het zenuwstelsel (ook de hersenen), alle inwendige organen, botten, gewrichten enz. De infectie heeft meestal plaats via de longen.De huidlesies bestaan uit chronische zweren, vooral op gelaat, handen en benen. Zij beginnen als knobbels die later verweken. In de longen bestaan haarden van chronische ontsteking (granuloom).
De diagnose berust op het aantonen van de verwekker: ronde of ovale eencellige organismen die ca. 20 μm groot zijn (een rood bloedlichaampje meet 9 μm) en een dik, dubbelbrekend kapsel hebben. Voordat de diagnose gesteld is, kan (long)kanker vaak niet met zekerheid worden uitgesloten. Er is ook een Zuid-amerikaanse vorm van blastomycose.
Deze veel zeldzamere ziekte wordt veroorzaakt door de Blastomyces brasiliensis en wordt ook wel paracoccidioidaal granuloom genoemd. Vooral de slijmvliezen (mond, maag-darmkanaal) worden aangetast; verder zijn er weinig verschillen tussen de beide vormen. De eerstgenoemde vorm is in het beginstadium soms gevoelig voor een hoge dosis joodkalium, de paracoccidioidomycose reageert het beste op sulfonamiden.
