Georges, Frans politicus, *5.10.1899 Moulins. Bidault, geschiedenisleraar van beroep, speelde na de Eerste Wereldoorlog een belangrijke rol in de rooms-katholieke jeugdbeweging.
Hij maakte naam als hoofdredacteur van het rooms-katholieke dagblad l’Aube, waarin hij krachtig stelling nam tegen de resultaten van de conferentie van München.Bidault streed in de Tweede Wereldoorlog als vrijwilliger en organiseerde na zijn vrijlating uit krijgsgevangenschap de verzetsbeweging Combat. In 1943 werd Bidault voorzitter van de Nationale Raad van de Résistance. Als zodanig leidde hij in aug. 1944 de opstand van Parijs en ontving er De Gaulle. Deze benoemde hem na de bevrijding van Frankrijk tot minister van Buitenlandse Zaken, een functie die hij beurtelings met Robert Schuman tot juni 1954 bekleedde. Tot 1948 toonde Bidault zich evenals De Gaulle een voorstander van de ontbinding van Duitsland in een aantal staten; in tegenstelling tot De Gaulle was hij een voorstander van een Atlantische Alliantie en een Europese Unie.
In de periode tot 1954 was Bidault bovendien premier van de voorlopige regering die in 1946 de grondwet van de Vierde Republiek tot stand bracht; hij was enige malen vice-premier en minister van Defensie. Sinds 1954 heeft hij geen regeringsfunkties meer bekleed. Zijn machtspositie ontleende Bidault aan zijn oorlogsverleden en de zie Mouvement Républicain Populaire (MRP), waarvan hij een van de oprichters was. Na de Franse debacle in Indo-China, waar Bidault tevergeefs Amerikaanse interventie had bepleit, ontwikkelde Bidault zich steeds meer in nationalistische richting. Hij werd een van de leiders van de Algerijnse lobby, die tot de val van de Vierde Republiek heeft bijgedragen.
Vanaf 1958 toonde Bidault zich een sterke tegenstander van De Gaulles afwikkeling van de Algerijnse kwestie. Van 196268 leefde hij in ballingschap, beschuldigd van samenzwering tegen de staat. Na de meiberoeringen van 1968 keerde hij naar Parijs terug hoewel de aanklacht niet is ingetrokken. Werken: D’une résistance à l’autre (1965).
