uit het Engelse recht afkomstige regel dat in het strafproces alleen het beste, meest directe bewijs mag worden gebruikt. In Nederland is dit beginsel niet als zodanig vastgelegd in het WSv, maar ligt ten grondslag aan diverse artikelen betreffende de eisen voor een behoorlijke bewijsvoering; wel heeft de Hoge Raad in 1927 (indirecte) getuigenissen van horen zeggen aanvaard als bewijs (zie testimonium de auditu).
In België schrijft de wet op grond van het vrije bewijsstelsel (zie bewijs) bij de juryrechtspraak geen bijzondere regels voor om uit te maken of een bewijs volkomen en genoegzaam is (art. 342 WSv).
