[Oudno., krijgsman in bere gedaante], m. (-er), (Noorse sage) man die door de strijd tot een soort waanzin opgezweept wordt, huilt als een wild dier en in zijn schild bijt; woest krijgsman, niets ontziende woesteling. De berserker komen in de sagen herhaaldelijk voor in groepen van twaalf, die door legeraanvoerders als elitekorps op de gevaarlijkste plaatsen worden ingezet.
Zij voelen geen pijn en hun wonden bloeden niet. Na de strijd zijn zij volledig uitgeput; mogelijk is er sprake van stimulerende middelen, b.v. vliegenzwam. Het geloof in de berserk is te vergelijken met dat in weerwolven: de berserker zijn magische transformaties van mensen, die de gedaante van een zieldier hebben aangenomen.
