Oostenrijks schrijver, *10.2.1931 Heerlen (Nederland). Op zesjarige leeftijd kreeg hij zijn eerste muzieklessen.
In 1952 ging hij naar het conservatorium. Van 1951—54 verzorgde hij reportages van rechtszittingen voor het socialistische Demokratisches Volksblatt. In 1959 verscheen van zijn hand Die Rosen der Einöde, Fünf Sätze für Ballett, Stimmen und Orchester.In 1960 werd hij bibliothecaris in Londen. Al sloot hij zijn dramaturgische studie in 1957 af met een vergelijkende studie over Bertolt Brecht en Antonin Artaud, en al had hij enkele onopvallende dichtbundels het licht doen zien, niets wees er toen op dat hij met de roman Frost (1963) zijn naam definitief in de kunst zou vestigen. Sindsdien heeft hij zich ontwikkeld tot een van de opvallendste contemporaine prozaschrijvers van het Duitse taalgebied. De woeste gebergten rond zijn woonplaats Ohlsdorf vormen de achtergrond voor de verschrikkingen die hij in zijn proza beschrijft. Telkens weer terugkomende thema’s daarin zijn: het hopeloze isolement van het individueel bewustzijn, dat niet in contact kan treden met dat van zijn medemensen, een visionair maatschappijbeeld van verrotting en toenemende deformatie, een apocalyps van de ontbinding van de westerse cultuur.
In 1968 ontving Bernhard de Oostenrijkse staatsprijs en in 1970 de Büchnerprijs.
Werken: Frost (1963), Amras (1964), Verstörung (1967), Ungenach (1967), Watten (1969), Ein Fest für Boris (1970), Das Kalkwerk (1970), Midland in Stilfs (1971), Vorschriften (1971), Gehen (1971),Die Ursache (1975), Korrektur (1976).
Litt. A.Botond, Über Thomas Bernhard (1970; biogr. en bibliogr.).
