[Lat., rechtvaardige oorlog], term voor een oorlog die uit rechtvaardige motieven gevoerd wordt, hetzij defensief om een aanval te keren, hetzij offensief om een dreiging af te weren. Het begrip kwam reeds in het Romeinse recht voor, doch had daar in hoofdzaak slechts formele betekenis.
De kerkvaders gaven er een materiële inhoud aan. De leer van het bellum justum heeft in de latere middeleeuwen en ook daarna gegolden, althans theoretisch.De grondleggers van het moderne volkenrecht, Vitoria, Suarez, Gentili en Hugo de Groot, hechtten er grote waarde aan. Praktisch hebben de vorsten en staatslieden zich weinig aan het onderscheid tussen een bellum justum en een bellum injustum gestoord. In het hedendaagse volkenrecht doet zich de invloed van het begrip nog gelden in zover het gebruik van geweld alleen toelaatbaar wordt geacht in gevallen van zelfverdediging en collectieve rechtshandhaving.
Litt. R.W. Tucker, The just war, a study in contemporary American doctrine (1960); I. Brownlie, Internat, law and the use of force by States (1963); P. Ramsey, The just war (1968).
