[Lat. bellum, oorlog, gerere, voeren], oorlogvoerende status, die in het algemeen slechts aan staten kan worden toegekend.
Particuliere gewapende actie overtreedt de nationale wetten en kan zich niet op het internationale oorlogsrecht beroepen. Als opstandelingen een deel van het staatsgebied bezet houden, dit deel op ordelijke wijze besturen en capabel zijn tot regelmatige verbinding met de buitenwereld, kunnen zij als belligerent worden erkend, hetgeen evenwel niet de minste erkenning als staat inhoudt. Een dergelijke erkenning impliceert het zich neutraal opstellen en het aanspraak maken op de rechten die aan het neutraliteitsrecht zijn verbonden, tegenover de oorlogvoerende partijen. De belligerent heeft zich aan het internationale oorlogsrecht te houden.
