(bekkenfraktuur) v., breuk van het bekken.
Een bekkenfractuur ontstaat door direct geweld (botsing overrijding beknelling) of door indirect geweld (val of botsing waarbij de kracht via het bovenbeen op de kom van het heupgewricht en zijn omgeving inwerkt). Voor het ontstaan van een fractuur in het bekken met een normale botstructuur zijn grote krachten nodig; daarom wordt bij iedere patiënt met een bekkenfractuur rekening gehouden met uitgebreide letsels van de weke delen aan de buitenzijde van het bekken en met beschadigingen van de binnen het bekken gelegen ingewanden.
Bekkenfracturen waarbij het bekken als geheel intact is gebleven, genezen goed. Fracturen, waarbij de continuïteit van de bekkenring is onderbroken, leveren gevaar op voor afscheuring van de urineafvoerbuis, voor blijvende deformatie, die hinder kan geven bij het lopen, zitten en staan, en eventueel bij een latere bevalling. Door een val op het zitvlak kan het staartbeentje breken; wanneer klachten blijven bestaan, kan het verwijderd worden.
