m. (-en), lid van een religieuze mannengemeenschap die in de 13e eeuw als tegenhanger van de begijnen ontstond.
De begarden kwamen in België tot een zekere bloei, al werden zij nooit zo talrijk als de begijnen. Velen hielden zich bezig met ziekenverpleging, anderen vooral met lakenweverij. Van het begin af hielden de begarden contact met franciscanen en dominicanen. Toen de pausen in het begin van de 14e eeuw tegen hen optraden wegens de verdenking van ketterij, gingen zij over tot de franciscaanse derde orde. Zij bleven hun reputatie bij het volk behouden.
LITT. A. Mens, Oorsprong en betekenis van de Nederlandse begijnen- en begardenbeweging. (1947); E.W. Mcdonnell, The beguines and beghardes in medieval culture (1954); E.G. Neumann, Rheinisches Beginenund Begardenwesen (1960); H. Grundmann, Religiöse Bewegungen im Mittelalter (1961).
