[Gr. barbaros, vreemdeling], m. (-baren),
1. (bij de oude Grieken en Romeinen) buitenlander, niet-Griek ;
2. woesteling, onbeschaafd mens, iemand zonder besef van zedelijke waarden, zonder smaak of gevoel;
3. wreedaard: die mishandelt zijn kinderen.
De ongunstige betekenis ‘onbeschaafd’ ontstond bij de Grieken onder invloed van het gewelddadig optreden van de Perzen in 480 v.C. en van het sindsdien groeiende superioriteitsgevoel van de Grieken. De Romeinen noemden alle volkeren die geen deel hadden aan de Griekse cultuur barbaren. Het vroege christendom duidde met barbaren de niet-bekeerde heidense volkeren aan.
