v. (-en), kerkdienst ter viering van het Avondmaal.
Kenmerkend voor de liturgie van de avondmaalsviering in het protestantisme als geheel, is het terugdringen van elke toespeling op de viering als actuele offerhandeling. In de reformatietijd sloot de viering nauw aan bij de traditie in het lutheranisme in Straatsburg (Bucer), en, in mindere mate, in Genève.
Kenmerkend voor het calvinisme was de invoeging van een lerend formulier in de liturgie, hoewel het lutheranisme evenals Straatsburg aanvankelijk eveneens een ‘avondmaalsvermaning’ kende. Op het ogenblik is ook in het protestantisme een streven merkbaar om tot klassieker vormen terug te keren en het oud-christelijke avondmaalsgebed of eucharistisch gebed (eucharistie betekent eigenlijk ‘dankzegging’) in nieuwe bewoordingen zijn centrale plaats terug te geven. Dit streven hangt samen met een liturgische heroriëntering die tevens een verhoging van de frequentie der avondmaalsvieringen bewerkt en streeft naar een integratie van de viering in het geheel van de zondagse eredienst.
LITT. J. van der Werf, Kleine liturgiek (1965).
